Mijn naam is Nury van Beers. Ik ben een volwassene met FASD, gediagnosticeerd in 2016 op de FASD Poli van Inter-Psy, in Groningen. Na een bewogen leven met veel vallen en opstaan en meerdere mis- diagnoses, heb ik eindelijk de waarheid kunnen achterhalen waarom het mij niet lukte om mee te gaan in de maatschappij.

Mijn afkomst is Colombiaans. Ik ben geadopteerd op 4 jarige leeftijd en ben in Friesland terechtgekomen op een plek waar ik me niet gelukkig voelde. Ik heb vanwege een groot loyaliteitsgevoel me weten aan te passen aan mijn omgeving maar dat was uiteindelijk vol te houden tot aan mijn 11e jaar. Toen ben ik gaan experimenteren met drugs en alcohol en heb ik in een korte tijd een verslaving ontwikkeld.

Mijn kindertijd, tienertijd, pubertijd en (jong)volwassenheid voelde ik me nergens op mijn plek. Zo nu en dan had ik ademruimte bij vriendelijke, kleurrijke en ook door levenservaring gekenmerkte personen.

Misschien ken je dat spel, waarbij je een metalen lus langs een kronkelend pad moet bewegen zonder de randen te raken. Als je de randen raakt, gaat er een zoemer en ben je af.


“Misschien moet je eerst jezelf tegenkomen, voordat je het kunt zijn”

Loesje

Mijn hele leven voelde ongeveer zoals hierboven afgebeeld. Ik wist van binnen dat mijn geboorte geen “fout” was, daarna zie je de rest. Vallen en weer opstaan. Met daartussen dieptepunten waar ik mezelf altijd weer kon vinden, met behulp van één van die vriendelijke, kleurrijke en met levenservaring gekenmerkte personen. De ervaringsdeskundigen. Geen één van deze persoon was in werkelijkheid ook een echte ervaringsdeskundige met een opleiding ervaringsdeskundigheid. Ze waren er gewoon. Precies op dat moment wanneer ik ze nodig had.


Ik had de verbinding met iedereen verloren. Alleen met hun wist ik me te verbinden. Zij wisten precies wat ik nodig had om weer verder te durven gaan met mijn leven. Op het eind, bij het grote hart, dat was het punt dat ik de diagnose FASD had gekregen. Voor nu kon ik mijn metalen stokje loslaten, en beginnen met het gaan proberen te accepteren van mijn diagnose. Iets wat ik ineens helemaal in mijn eentje moest doen..